Na al zo'n 7 dagen onderweg te zijn, zijn we gister aangekomen in 't klooster van Samye.
Vandaag staat een wandeling naar het Chimpuk meditatieoord op het programma. Tot nu toe ook al veel van de reis te voet afgelegd (waarbij de conditietrainingen van Jacques al hun diensten ruim bewezen hebben)
maar dit staat omschreven als " een pittige klim van zo'n 2 uur" en zal dus een hele uitdaging worden.
Het eerste stuk leggen we af in een voertuig dat wellicht vroeger ooit een bus is geweest.
De eerste kilometer is er nog asfalt, daarna alleen een grindpad met kuilen. Na 3 kilometer houd ook het grindpad op en zijn er alleen nog kuilen...........
Het word een heftig ritje; schuddend, hotseklotsend en springend baant de bus zich een weg omhoog langs de rand van de kloof, naar een hoogte van 4000 meter. Vanaf hier kan je écht alleen maar te voet verder.
Ik koop een rol gebedsvlaggetjes en stop deze ook nog maar in mijn uitrusting. De basisuitrusting bestaat vandaag al uit 3 liter water, 1 pond rijst, wat pannenkoek, wat kleding en natuurlijk mijn fototoestel; dus het gebedsrolletje kan er dan ook nog wel bij!
Op 4200 meter ligt een nonnenklooster waar we even kunnen rusten en een gebedsdienst mogen bij wonen. Het vriendelijk aangeboden kopje yakboterthee, weet ik listig te omzeilen.....
Daarna op naar de meditatiegrotten welke zich op ruim 4600m bevinden.
Het blijkt al gauw dat dit toch wel andere koek is dan trainen in Elsloo of Sweikhuizen! Maar gewoon heel rustig doorgaan, stap voor stap, meter na meter en vooral je eigen tempo volgen!!
Het uitzicht word spectaculairder en spectaculairder met iedere stap!
Met een diepe ademhaling en flinke hartkloppingen bedwingen we iedere meter van het pad. Nou eh..pad? De regenval van de afgelopen nacht heeft het oude uitgesleten pad niet veel goeds gedaan. Maar veel wordt weer vergoed door de lieve vriendelijkheid van de monniken en nonnen welke we onderweg ontmoeten.
Waar wij lopen af te zien met onze 5 Kg bepakking, lopen zij met 25 Kg tsampa op hun rug naar boven!!
Het laatste stuk is echt afzien en even overweeg ik te stoppen. Ook vanaf hier heb je al een grandioos uitzicht, dus.. Maar tja........., die gebedsvlaggetjes he?? Toch nog effe tandenbijten en doorzetten.....
Moe maar zeer voldaan bereik ik uiteindelijk het hoogste punt en na een korte uitpuf-pauze geeft het dan ook veel voldoening om mijn gebedsvlaggen op dít punt te kunnen bevestigen en vrolijk in de wind te kunnen zien wapperen.........................
Verslagje van de wandeling naar het Mount Everest Base Camp.
Vandaag rijden we van Shikar naar Rongbuk, een afstand van 100 kilometer waar we, gezien de toestand van de weg, zeker 5 uur over zullen doen. Daarnaast zijn er nog diverse checkpoints waar we doorheen moeten en waar de Chinese overheid minutieus alle paspoorten, permits, stempels en gegevens controleert.
Na een lange hobbelige tocht van 8 uur komen we aan bij het Rongbuk-monastry, waar we zullen overnachten. Het Rongbuk-klooster is met zijn 4880m het hoogst gelegen klooster van Tibet en ligt aan de voet van de Mount Everest.
Als we rond 16.00u arriveren is het prima weer; de zon schijnt, de lucht is blauw en de spanning stijgt: kunnen we misschien toch vanmíddag nog aan onze wandeling naar het Everest Basecamp beginnen????
Snel de bagage uitladen, de dagrugzak inpakken en over 15 minuten verzamelen.
Maar de verbazing is groot als we na een kwartiertje buiten komen: donker grijze lucht, koud, hagel en een harde stormachtige wind!
Teleurstelling dus. Volgens de gids kan het zo maar gebeuren dat het weer straks weer omslaat en we dan toch alsnog misschien nog op pad kunnen.
Het grote wachten is begonnen......................... Het lijkt wel of iedere tel iemand van de groep naar buiten kijkt, maar vooralsnog.......
De Tibetaanse gidsen overleggen regelmatig met elkaar, maar hoe graag ze ons ook van dienst willen zijn, ook hun gezichten worden steeds somberder. Na een uurtje of drie uiteindelijk toch wat opklaring, maar het is inmiddels te laat om nog iets te ondernemen. De tocht word definitief verzet naar morgen.
De opklaringen zetten wel door en zorgen voor spectaculaire fotomomenten van de Everest. De berg laat zich op zijn mooist zien! Overweldigend!
Na het eten zoeken we onze slaapplaats op: een houten brits met een dun matrasje (waar je maar liever niet over nadenkt wie 'm allemaal al voor je gebruikt heeft.....) in een vochtig, koud " kamertje".
Gelegenheid tot wassen is er niet en het toilet (een luxe versie deze keer: betonnen vloertje met 3 gaten erin) is buiten. Duimen dus dat je er niet uit hoeft vannacht in kou en donkerte.
Helaas is 't is 04.00u toch zover, gewapend met zaklamp zoek ik mijn weg en zodra ik de binnenplaatst op stap sta ik in de sneeuw! Het is 21 september en ik sta in een laag van zeker 4 cm sneeuw! Dat belooft wat voor onze tocht morgen.
Als we om 07.00u opstaan is het nog volledig donker, binnen is het nog geen 8gr C en buiten....... Ontbijten en wéér wachten, de gids vind het weer eigenlijk wederom te slecht.
Het zal toch niet zo zijn dat je zó dicht bij de Everest bent en je er toch nét níet naar toe kan????? Uiteindelijk krijgen we dan, althans voor het eerste stukje, toch groen licht! YES !
Een busje brengt ons naar een klein tentenkampje, iets verder in de vallei; hier begint de 3 kilometer lange tocht naar het Mount Everest Basecamp.
De gids twijfelt of we wel kunnen lopen met al die sneeuw en of we evt met een pendelbusje naar 't basecamp gebracht moeten worden. Hij snapt maar weinig van die rare Hollanders die persé de tocht door de sneeuw willen gaan volbrengen. Maar we willen 't zó graag lopend proberen.
Het is mistig en onderweg begint het weer harder te sneeuwen. Er duiken zwarte vlekken op uit de mist: een kudde yaks laat het allemaal maar rustig aan zicht voorbij gaan. Whauw, wat een geweldig plaatje!
We banjeren verder. De weg loopt gestaag naar boven en ook nu is het weer zaak om rustig, stap voor stap, " slowly, slowly" je eigen tempo te blijven volgen.
Door de ijle lucht en de mist ben ik al gauw buiten adem en een beetje dizzy. Als we op een steiler stukje komen krijg ik soms de indruk dat ik een beetje loop te " zwalken". Oei, nog maar ietsje minder tempo. Steeds vaker even rusten en voorzichtig weer doorgaan.
Het is zwaar en ik passeer mensen welke misschien nog wel meer afzien dan ik. Mijn benen willen niet echt meer en en ik kom op een punt dat ik vooral niet teveel moet nadenken over wat, waar en waarom ik dit loop te doen.
Opeens dan toch:........... gebedsvlaggetjes! Heel in de verte! Zou dat dan toch betekenen dat................?
Het laatste stuk is vlak en loopt, met hernieuwde energie, lekker weg, nog een allerlaatste checkpoint en YES, eindelijk, we zijn er !!! Mount Everest Basecamp, 5200m
Beretrots en super blij stuur ik een aantal smsjes naar Nederland! (daar zijn wellicht een paar mensen iets minder blij: het is tenslotte pas 5.30 u in de ochtend)
Wat een hoogtepunt van deze bijzondere reis!! We reizen nu door naar Nepal en binnen 24 uur zullen we in de tropische jungle staan. Is er een groter contrast voor een wandeling?
Groetjes Anita hensgens
