lach weer tegen je in de lente
in het maanlicht
herdenk ik
bruine ogen, lieve glimlach
groots kwetsbaar mensenleven
voorbij
onder de grond gestopt
bruine bloembol
aandenken bij je uitvaart
beloftevol levend tintelend
mijn warme handen wroeten
in aardschoot
doorweekt van druptranen
verstop ik je
terug naar huis
verdriet wandelt naast me
hand in hand
met onze vreugde samen
door grond toegedekt
wacht ik op de lente
tot je glimlach terugkeert
als je opnieuw
vertulpt
han weinberg
NOOT: Tijdens de wandeling van vandaag zag ik overal het schijnbare verval van de natuur als voorbereiding op straks weer nieuw leven. Wij hebben een maand geleden een zeer dierbare vriend verloren. Bij zijn begrafenis kregen we als herinnering een bloembol. De mooie tocht op deze vrijdagmorgen liet me denken aan die belofte aan een andere vorm leven dadelijk in de lente. Vandaar dit gedicht…
Heel mooi gedicht .
Ik heb je gemist op het forum en ben blij dat je weer terug bent .
Dankjewel Han
Groetjes Anne
zo fijn Han dat we weer mogen genieten van je mooie gedichten!!
Niet alleen je gedichten,maar je bent zelf ook een super mooi mens!
liefs Lientje