Beste Lezers,
De meesten onder jullie zijn gaan wandelen met stokken gewoon omdat de tijd er klaar voor was. Op een bepaalde leeftijd is het klaarblijkelijk pas toegestaan om dit te gaan doen. Na mijn revalidatie in 2010 heb ik geprobeerd te fietsen maar met een wankel evenwicht en 2 spiegels aan het stuur en een helm (!) ging dat toch echt te ver.
Bij adelante heb ik geleerd om met stokken te wandelen en bij Jacques (en Marianne) heb ik in de vrijdagochtend groep langzaam leren te wennen aan wandelen in groepsverband. Ik functioneer wat minder in groepsverband maar dat heeft meer met mijn beperking te maken dan met mijn sociaal vermogen. Zonder een filterfunctie hoor je iedereen praten en dat is op zijn zachts gezegd erg vermoeiend.
We zijn nu 4 jaar later en de groep op vrijdagmorgen is een constante groep. Soms een afvaller en soms een nieuw gezicht. De vakanties en stampotwandelingen maken het gezellig en het groepsgevoel is voor iedereen goed.
Graag wil ik langs deze weg alle wandelaars van de vrijdagmorgen groep in het zonnetje zetten. Ook diegene die er niet meer zijn of noodgedwongen hebben moeten stoppen. Een extra groot compliment is er natuurlijk voor Jacques en Marianne. In welke hoedanigheid? Gewoon als wandelvriend! (H)
Bram.
Beste Bram,
een mooi compliment van jou aan de mede wandelaars in jouw groep en aan ons als trainer. Wij worden daar ineens mee verrast. Het is goed om te lezen hoe je dit alles als positief ervaart.
Wij hopen jou, Elly en de de hele groep nog lang, wekelijks te mogen begeleiden tijdens de wandeltrainingen en uiteraard de gezellige wandelvakanties.
Met sportieve groeten,
Jacques en Marianne.